Bir baba olarak, Türkiye’de çocuklarla ve ebeveynler ile ilgili çok gözlem yapacak fırsatım oluyor.
Bu gözlemlerimi en sonunda toparlamak ve çocuklarımıza yaptığımız “iyilikleri” tartışalım istiyorum.
Sizce çocuklarımız bu “iyilikleri” bizden istediler mi? Çok fazla “iyilik” yapınca kantarın dozu kaçmış olabilir mi?
Her şeyi bu kadar “hazır sunulan” çocuklarımızı ileride neler mutlu edecek ben merak etmeye başladım.
Aslında bence hikaye 0-3 yaş grubunda başlıyor; bizde her doğan çocuk “süper zeki” olarak adlandırılıyor.
İlkokula başlayınca öyle olmadığı anlaşılıyor, ama yine de en iyi okulda fantastik bir eğitim alması lazım.
İlkokula ödenen onca okul parasının yetmeyeceği gibi her türlü ekstra eforlar ekleniyor;
Kızınız varsa hafta içinde 1 kez bale 1 kez piyano, hafta sonları bir gün yüzme ve bir gün voleybol gibi yoğun bir hayat temposuna ailece geçiliyor. Oğlunuz varsa hafta içinde 1 kez gitar 1 kez satranç, hafta sonları futbol ve yüzme olarak görülebiliyor. Tabi bu çalışmalar zaman içinde farklılaşıyor. Çünkü herkes aynı şeyleri yapmamalı!
Hemen yeni aktiviteler geliyor; ata binmek, buz pateni, yan flüt ve neler varsa…
Çocuğumuz hiç bir şeyden eksik kalmasın değil mi? Onlar biz değiliz! Onları rahat bırakalım ne olur…
Biz böyle mi büyüdük – HAYIR; ama bizim yapmak isteyip de yapamadığımız her şeyi onların yapmasını bekliyoruz.
Onlar bizim yapamadıklarımızı yapacak olan PROJElerimiz değil, onlar da birer birey ve onların farklı hayalleri olabilir.
Çok ilginç ama siz de etrafınıza bakar mısınız biraz?
Sizce neler oluyor ?
Hiç piyanoya dokunmamış annenin piyanist kızından büyük beklentisi var.
Hiç ata dokunmamış ebeveynin, ata binen şanslı kızı zaten hep ata binecek sanki hayatı boyunca.
Hiç basketbol oynamamış babanın basketbol oynayan oğlu zaten en kötü milli olacak.
…
Örnekler çok, ama en vahimi ve en lazım olanı ne biliyor musunuz?
Kitap okumayan ebeveynler çocuklarından kitap okumalarını beklesin dursun.
Comentarios